Ocieplanie budynków metodą lekką-suchą pozwala kreować obiekty o unikalnych elewacjach. Można wybrać rodzaj okładziny elewacyjnej, jej profil, fakturę i kolorystykę powierzchni.
Metoda lekka-sucha sprowadza się do montażu na elewacji rusztu nośnego (drewnianego, aluminiowego lub stalowego), którego przestrzeń wypełni termoizolacja oraz licowania na jego powierzchni okładzin, które dla elementów tworzywowych i metalowych mogą określać terminy siding, panel, listwa i profil, a niekiedy oblicówka i licówka. Te dwa ostatnie adekwatne są też dla elementów drewnianych, ceramicznych i kamiennych. Alternatywnymi terminami dlla elementów drewnianych są też: deska, niekiedy deska fasadowa, deska szalówkowa i krócej szalówka. Okładzinami mogą być również lekkie elementy ceramiczne, włóknocementowe, kamienne, laminaty, kompozyty i inne. Przy tej metodzie do zamocowania konstrukcji nie stosuje się wody zarobowej, co pozwala prowadzić prace budowlane także w warunkach letnich upałów i przy temperaturach ujemnych.
Poniżej:
Przykład obiektu, którego elewację zdobi siding winylowy
Przy projektowaniu ocieplenia ściany przyjmuje się warunki nieprzekraczenia przez nią stanów granicznych nośności i przydatności do użytkowania, a w warunkach pożaru zachowanie marginesu bezpieczeństwa dla ewakuacji zgodnie z właściwością dobraną do odpowiadającej klasy pożarowej budynku i przypisanej klasy odporności ogniowej ściany zewnętrznej. Dla domków jednorodzinnych zwykle jest to klasa B, gdzie dla ściany zewnętrznej przyjęto nośność ogniową — R 120 i szczelność ogniową EI 60 (cyfry oznaczają minuty). Wszystkie elementy obecne w systemie nie mogą rozprzestrzeniać ognia, niemniej na ścianach zewnętrznych budynków o jednej kondygnacji nadziemnej w określonych przypadkach dopuszcza się ich obecność jako słabo rozprzestrzeniających ogień (klasa odporności pożarowej „D”: R 30, EI 30).
Profile rusztu nośnego mocuje się do podłoża łącznikami mechanicznymi i zabezpiecza przed korozją. Przy montażu profili istnieje ryzyko obecności mostków termicznych w miejscach połączeń okładzin z rusztem. Tylko wskazane w systemie sposoby mocowania gwarantują skuteczne rozwiązania takich problemów. Ruszt drewniany może wymagać impregnacji przeciw grzybom i owadom. Sposób montażu określają zalecenia producenta/systemodawców. Geometria i profilowanie kształtowników muszą wymiarami odpowiadać wielkościom dobranej okładziny i gabarytom elementów termoizolacyjnych. Przestrzeń rusztu wypełnia ułożony materiał termoizolacyjny spełniający też funkcję izolacji akustycznej (płyty/maty z wełny mineralnej, płyty styropianowe, poliuretanowe), który zabezpiecza się przed zawilgoceniem od strony lica ściany nośnej powłoką paroizolacyjną, a od wewnętrznej strony okładziny — wiatrochronną/ paroprzepuszczalną. Ruszt z wypełnieniem osłaniają okładziny mocowane do listew/profili rusztu. Całość w warunkach eksploatacyjnych stanowi wystarczająco sztywny monolit odporny na obciążenia wiatrem, własny ciężar, wpływy wahań termicznych bądź obciążenia udarowe.
Profile rusztu nośnego mocuje się do podłoża łącznikami mechanicznymi i zabezpiecza przed korozją. Przy montażu profili istnieje ryzyko obecności mostków termicznych w miejscach połączeń okładzin z rusztem. Tylko wskazane w systemie sposoby mocowania gwarantują skuteczne rozwiązania takich problemów. Ruszt drewniany może wymagać impregnacji przeciw grzybom i owadom. Sposób montażu określają zalecenia producenta/systemodawców. Geometria i profilowanie kształtowników muszą wymiarami odpowiadać wielkościom dobranej okładziny i gabarytom elementów termoizolacyjnych. Przestrzeń rusztu wypełnia ułożony materiał termoizolacyjny spełniający też funkcję izolacji akustycznej (płyty/maty z wełny mineralnej, płyty styropianowe, poliuretanowe), który zabezpiecza się przed zawilgoceniem od strony lica ściany nośnej powłoką paroizolacyjną, a od wewnętrznej strony okładziny — wiatrochronną/ paroprzepuszczalną. Ruszt z wypełnieniem osłaniają okładziny mocowane do listew/profili rusztu. Całość w warunkach eksploatacyjnych stanowi wystarczająco sztywny monolit odporny na obciążenia wiatrem, własny ciężar, wpływy wahań termicznych bądź obciążenia udarowe.
System wymaga wewnętrznej wentylacji nawiewno-wywiewnej wyrównującej różnice termiczne między okładziną
a izolacją oraz zapobiegającej kondensacji pary wodnej na izolacji wewnątrz przegrody. W tym celu pozostawia się szczeliny niewentylowane (zamknięty układ powietrza bez możliwości cyrkulacji), względnie wentylowane (cyrkulacja powietrza przez szczeliny wentylacyjne). Oba rozwiązania chronią konstrukcję budynku przed zgubnym działaniem nadmiaru wilgoci oraz ułatwiają wyrzut wilgoci technologicznej dyfundującej przez ścianę (dotyczy to zwłaszcza większości nowo oddanych budynków). Ważnym szczegółem w systemie stanowią specjalne kratki wentylacyjne bądź listwy startowe odpowiednio zabezpieczone przed przedostawaniem się do wnętrza gryzoni, owadów oraz przenikaniem opadów atmosferycznych (np. zacinającego deszczu).
Niekiedy względy zachowania b
ezpieczeństwa konstrukcji mogą wymagać podjęcia dodatkowych działań na etapie projektu, np. przy potrzebie wieszania na okładzinach i konstrukcji nośnej ciężkich przedmiotów, takich jak szyldy,
wysięgniki anten satelitarnych, tablice bilbordów itp.
po lewej stronie:
Elewacja z pomalowanej oblicówki drewnianej